Na het uitbrengen van drie succesvolle soloalbums, Rhythm And Repose (2012), Didn’t He Ramble (2017) en Between Two Shores (2018), vindt Glen Hansard het even welletjes en zoekt wat rust in Parijs. Het vele toeren wordt hem eventjes te veel en samen met zijn vroegere kompaan bassist Joe Doyle van The Frames huurt hij er een opnamestudio om in alle rust aan een nieuw album te werken. Een toevallige ontmoeting met de Khoshraveski broers, drie klassiek geoefende Iraanse muzikanten, zet hem aan om zijn muzikale horizon te verruimen. De Perzische invloeden op de door hem geschreven nummers werden aangevuld met ‘elektronica’ muziek wat resulteerde in een experimentele mix van oriëntaalse geluiden met elektronica, piano en strijkers, een muzikaal landschap dat hij zeker niet voor ogen had maar dat hem wel een geweldig nieuw album oplevert “This Wild Willing”.

Zijn vorige doortocht in België dateert van vorig jaar februari om zijn toenmalig album “Between Two Shores” te promoten, ja het gaat snel voor de Ierse troubadour, een zinderend concert gaf hij toen, hopelijk kan hij dit met toevoeging van fijn nieuw materiaal nog eens presteren in een goed gevuld Koninklijk Circus.

Bij de setting van het podium blijft hij gebruik maken van de huiskamerlampjes en een spaarzaam rustig licht wat een rustgevend gevoel opwekt. Met een vervormde stem, à la Bon Iver, opent hij de set met “Fool’s Game”, mooie melodielijn spaarzaam begeleid door elektronica en strijkers, helaas is er een storing op zijn microfoon waardoor hij noodgedwongen het nummer even zonder zingt, voor Hansard geen probleem. “Fool’s Game” is één van de langzaam opbouwende nummers uit het nieuwe album met een explosief crescendo. Ook de twee volgende nummers komen uit “This Wild Willing”, “I’ll Be You, Be Me” en “Don’t Settle” met Hansard op piano. Het is duidelijk dat de langzaam opgebouwde nummers meer emotionele diepgang hebben.

Dat Glen Hansard al een rijkgevulde carrière achter de rug heeft weten velen inmiddels. Na één van de hoofdrollen vertolkt te hebben in de Alan Parker film “The Commitments” richtte hij in 1992 The Frames op. In 2006 richtte hij samen met de Tsjechische zangeres Marketa Irglova het duo “The Swell Season” op. Ze speelden samen in de Ierse film “Once” en scoorden een Grammy Award met een nummer uit de soundtrack van de film “Falling Slowly”.
“When Your Mind’s Made Up” speelt hij vandaag, een nummer uit de film “Once”, hij doet dat met zo een beleving dat hij bij het beëindigen van het nummer zich realiseert dat hij een strofe is vergeten! Glen Hansard wordt begeleid door een uitgebreide band inclusief een strijkersensemble en sax speler. Midden op het podium zittend op een stoel vinden we de Spaanse gitarist Javier Mas terug, Mas speelde in de begeleidingsband van Leonard Cohen. De prachtige gitaarintro bij het nummer “Closing Door” bevestigt wat een enorm getalenteerd gitaarspeler deze Mas wel is. De praatgrage Hansard vertelt ons dat “Closing Door” geïnspireerd is door Bob Dylan, na een optreden zou hij Dylan ontmoeten maar Bob vertrok zonder iemand te spreken de deur achter zich toetrekkend. “Long Way To The Top” van AC/DC inspireerde hem tot de titel “Race To The Bottom” grapte hij, “Race To The Bottom” handelt over het protest van de gele hesjes in Parijs die tijdens de opnames van “This Wild Willing” plaats vonden. Wanneer Hansard de elektrische gitaar omgordt is het blues-time, tijdens het nummer “Didn’t He Ramble” geeft hij zijn gitaar aan Javier Mas die weet er een stevige blues solo uit te halen terwijl Glen zijn beste dance-moves bovenhaalt.

Akoestisch en solo speelt hij “Leave A Light On” voor zijn dierbaar Ierland. “Grace Beneath The Pines” zingt hij dan zonder microfoon, de zaal wordt muisstil en zijn unieke stem weet dit gevoelig nummer gracieus en zeer kwetsbaar neer te zetten. Na Grammy Award winner “Falling Slowly” en het aan Leonard Cohen opgedragen ingetogen “Her Mercy” mag het voorprogramma, het multi-instrumentalistisch Franse duo Joe Quartz, nog eens in de spotlights staan. Met hun flamboyant nummer in hun eigen stijl weten ze de zaal wel te bekoren. Daarna zet Glen Hansard zelf de finale in met het meest bekende Frames nummer “Fitzcarraldo”.

Uit het nieuwe album wordt “Good Life Of Our Song” nog gespeeld, een nummer over zijn zwerversbestaan, hij is zelden lange tijd op eenzelfde plaats, maar is wel gelukkig met de kansen die hij daardoor krijgt en de vele vrienden die hij maakt. Afsluiten doet hij met “Song Of Good Hope”, een positieve boodschap. Met een stevig lang applaus van het vooral aandachtige publiek floepten de lichten van de schouwburg weer aan, maar onze Ierse vriend wilde best nog een toegift spelen en samen met zijn begeleidingsband, en het publiek, werd het klassieke Pete Seeger nummer “Passing Through” gezongen. Heel intiem en zonder geluidsversterking, wat toch wel een extra band creëert tussen een artiest en zijn publiek.

Muzikaal weer een sterke performance van deze Ierse singer-songwriter die met zijn nieuw materiaal zich weer meer profileert in zijn gedroomde driehoek Bob Dylan – Leonard Cohen – Van Morrison.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers